Przedszkole SPSK w Piotrkowie Trybunalskim: lutego 2013

poniedziałek, 11 lutego 2013

Gdzie uczą się "stare dzieci", czyli słów kilka o Delfinkach odwiedzających Uniwersytet im. Jana Kochanowskiego w Piotrkowie Trybunalskim

Szóstego lutego Delfinki odwiedziły Uniwersytet im. Jana Kochanowskiego w Piotrkowie Trybunalskim. W lektorium wysłuchały śpiewanej w języku angielskim piosenki o żabce, a także dowiedziały się jak wyglądają studenckie lekcje tego języka z wykorzystaniem słuchawek wzbogaconych o mikrofony.

Po przejściu do innej sali, dzieci na chwilę oniemiały z zachwytu, a potem szybko zajmowały przygotowane dla nich miejsca. Niemal na każdym stoliku leżały eksponaty historyczne: broń, mundury, ekwipunek żołnierski. O nie, nie było tak, jak w muzeum, gdzie wszystko można podziwiać tylko z pewnej odległości. Pod opieką studentów, przedszkolaki przymierzały czapki, hełmy, płaszcze, oglądały karabiny oraz "przymierzały się" do miecza i bardzo ciężkiego plecaka.
W pewnym momencie padło pytanie o to, kto to jest żołnierz. Karol odpowiedział: To są ci, co maszerują; a Kacper dodał: To ci, co walczą z... no nie wiem z kim. Na to Bartek: Ja wiem z kim, z Niemcami!
Uzyskane odpowiedzi rozbawiły naszych gospodarzy. Spodobała im się również reakcja dzieci na możliwości ulubionego urządzenia studentów, czyli ksera. Dominik po otrzymaniu skopiowanej kolorowanki, wykrzyknął: Ciocia, to jest magiczne urządzenie. Tamta ciocia włożyła jedną kartkę a wychodzi więcej. Wiesz, ja się chyba zakochałem w tamtej cioci- dodał szeptem Robert.

Żegnając mury Uniwersytetu, przedszkolaki spotkały się z jego Dziekanem- profesorem Markiem Dutkiewiczem, od którego dzieci otrzymały pamiątkowe dyplomy i baloniki z logo UJK. My sami złożyliśmy na jego ręce kartę z podziękowaniem za tak ciepłe przyjęcie naszej gromadki.
Na łamach tej strony, szczególne podziękowania po raz kolejny kierujemy do Pani doktor Agnieszki Staneckiej i Pana magistra Grzegorza Staneckiego, którzy gościli nas w sali językowej.
Dziękujemy także Pani doktor Lidii Pacan- Bonarek i Panu doktorowi Jackowi Bonarkowi- rodzicom Szymonka, którzy zaprosili nas "do siebie" i podjęli się organizacji programu naszego małego zwiedzania; to dzięki ich inicjatywie nasze przedszkole miało szansę na nawiązanie tak ciekawej współpracy.
Swą wdzięczność pragniemy okazać również studentom, którzy poświęcili swój czas na pomoc w opiece nad naszymi podopiecznymi, Paniom: Monice Świdzińskiej, Angelinie Madej i Ewelinie Rózdze, oraz Panom: Jakubowi Czerwińskiemu i Tomaszowi Lipiec.
Anna Augustyniak

środa, 6 lutego 2013

Przedstawienie "Jak Lolek został papieżem"

1 lutego przedszkolaki obejrzały przedstawienie kukiełkowe przygotowane przez aktorów teatru PINOKIO w Łodzi. Inscenizacja ukazywała dzieciństwo Karola Wojtyły, drogę jego powołania oraz służby Bogu. W czasie przedstawienia dzieci zaśpiewały wspólnie z aktorami piosenkę z repertuaru Arki Noego- Święty uśmiechnięty, wzięły też udział w małym konkursie sprawdzającym wiedzę na temat życia małego Lolka.

A. Augustyniak

wtorek, 5 lutego 2013

Prace DELFINKÓW na konkurs plastyczny

W styczniu dzieci z grupy Delfinki wzięły udział w konkursie plastycznym Maryja wzorem obrońcy życia. Przedszkolaki, w małych grupach wykonały 3 prace ukazujące Maryję jako Tę, która staje w obronie ludzkiego życia, chroni je, czuwa nad nim. Niezależnie od przyszłych wyników konkursu, możemy śmiało stwierdzić, że cel naszych wspólnych wysiłków został zrealizowany z wielkim sukcesem.

Poniżej:
Praca przedstawia Maryję, która w opiekuńczo- błogosławiącym geście otacza swymi dłońmi ludzi różnego pochodzenia i w różnym wieku; nie braku tu ludzi chorych, ani niepełnosprawnych. Ważne miejsce pośród nich zajmuje również człowiek jeszcze nienarodzony.
O fakcie oddania się ich wszystkich w opiekę Matce Bożej, świadczy również różaniec, który nawiązuje do modlitwy- zawierzenia Maryi.
Praca wykonana na kartonie, wykorzystano: bibułę, pluszowy drucik, serwetki tortowe, plastyczną masę ze styropianem, cekiny- serduszka, zdjęcia z gazet.

Powyżej:

Maryja błogosławiąca i chroniąca w swym płaszczu całą Ziemię.

Praca wykonana na kartonie. Tło- wszechświat, twarz Matki Bożej, a także jej płaszcz "pomalowane" zostały cienką warstwą plasteliny. Kształt kuli ziemskiej wyklejono kuleczkami zgniecionej bibuły.

Poniżej:

Matka Boża patronująca tym, którzy w swej posłudze, stawali w obronie życia- błogosławionemu papieżowi Janowi Pawłowi II, świętemu Maksymilianowi Kolbe i błogosławionej Matce Teresie z Kalkuty.

Rysunek połączony z kolażem.

poniedziałek, 4 lutego 2013

Bal karnawałowy

W poniedziałek, 4 lutego, w każdej z grup przedszkolaki przebrały się w różnokolorowe stroje i wzięły udział w zabawach przygotowanych przez swoje wychowawczynie. Dzieci bawiły się w rytm karnawałowych hitów, uczestniczyły w zorganizowanych zabawach i korzystając z chwili przerwy na poczęstunek, żywo komentowały stroje kolegów i koleżanek. Na pamiątkę po tak wspaniałej zabawie, każde dziecko tradycyjnie zabrało do domu kolorowy balonik.

Anna Augustyniak

DELFINKI

BIEDRONECZKI

PSZCZÓŁKI

Wspieramy akcję:

Nasi podopieczni i ich rodziny już lata wspomagają nas w zbiórce nakrętek. Pomogło to w sfinansowaniu zakupu wózka inwalidzkiego dla niepełnosprawnego chłopca. Teraz zbieramy nakrętki i makulaturę, by móc w zamian otrzymać sprzęt dydaktyczny dla naszej placówki. PROSIMY, PRZYŁĄCZCIE SIĘ DO NAS.

Trzy lata temu nasza placówka dokonała Adopcji Serca- zebraną co miesiąc kwotę 60 złotych przekazujemy siostrom zakonnym opiekującym się dziećmi w Nairobi. Nasze pieniążki pokrywają miesięczny koszt nauki i wyżywienia chłopca- Benedicta Kiogory.
Drodzy Rodzice, dziękujemy Wam za Waszą szczodrość i okazane temu chłopcu serce.

Uczestniczymy w programie Bezpieczny Przejazd. Zachęcamy Rodziców do odwiedzenia strony http://www.bezpieczny-przejazd.pl/, na której można znaleźć informacje na temat projektu, filmy i gry dydaktyczne oraz kolorowanki dla dzieci związane z projektem.

Zabawne powiedzonka i sytuacje z życia przedszkolnego naszych podopiecznych

Zapytałam dzieci co im się najbardziej podobało w spotkaniu z żołnierzami a Stasio, maja na myśli fantoma, odpowiedział na to: Wszystko i nieżywy człowiek. No ten bez rąk i nóg.

W czasie zabaw w sali Fiołków, dzieci często wbiegały do szatni. Kiedy poprosiłam je o powrót do sali, wróciły do niej, ale po chwili jedna z trzyletnich dziewczynek poszła do przylegającej do szatni łazienki.
- Lenko, wróć do sali- poprosiłam sądząc, że dziewczynka poszła do szatni.
- Ciociu, ja w ubikacji jestem- odpowiedziała dziewczynka. Po chwili przyszła do sali, podeszła do mnie i poważnie oznajmiła:
- Ciociu, jak ja w ubikacji jestem, to ty nie powinnaś mnie wołać, bo ja się wtedy spieszę, bo nie wiem czego chcesz, a wiesz jak ja się spieszę, to to niezdrowe jest, wszystko mi z rączek leci i w ogóle.

Kacper F. po skończeniu pracy plastycznej:
- Ładnie mi wyszło, prawda ciocia? To była bułka z dżemem.
Na to Gerard:
- Nie mówi się "bułka z dżemem", tylko "bułka z masłem".
Julek na to:
- No, niemądry jesteś, mówi się "bułka z masłem", ale ja też lubię z dżemem.

Kacperek przy przebieraniu:
-Mama mi takie nowe rajtuzki kupiła.
- Ładne- odpowiedziałam.
- No, zdolniacha ta moja mama- podsumował.

W czasie rozmowy z maluchami o zasadach bezpieczeństwa:
Pan: Czy można przyjmować słodycze od obcych?
Dzieci: Nie, bo mogą być zatrute.
P: A czy można przyjąć np. telefon? To przecież nie jest do jedzenia.
Agatka: Nie można, bo on ma takie małe śrubeczki i jak małe dzieci połkną, to mogą im zaszkodzić.

W jednej z rozmów starszaków na temat zbliżającej się nauki w pierwszej klasy:
Bartek do Julii: Jak nie będziesz się uczyć, to będziesz machać łopatą, a jak będziesz się uczyć, to będziesz mówić tym co machają, żeby machali szybciej.

W czasie jednego z przedstawień, jego główny bohater zadawał napotkanej zakonnicy różnego rodzaju pytania (Gdzie mieszkają myszy? Czy Bóg mnie kocha, kiedy popełniam grzech?, itd.). Dzieci próbowały oczywiście odpowiadać przynajmniej na niektóre z nich. W pewnym momencie padło pytanie: Kto jest najważniejszy na świecie? Na to, Bartuś- jeden z Delfinków, bez zastanowienia odkrzyknął: Ciocia!!

Jedno z dzieci nosi gorset. Pozostałe przedszkolaki były bardzo ciekawe czemu służy jego noszenie. Kiedy wyjaśniłam, że nosi się go po to, by dziecko nie miało krzywego kręgosłupa, Ala podsumowała to stwierdzeniem na temat swojego braciszka: Adasiowi przydałaby się taka bluzeczka, bo krzywo siedzi i brzydkie szlaczki pisze.

Jedna z dziewczynek przyszła do mnie by, poskarżyć się na swoją koleżankę:
- Ona chce rządzić, a to ja sobie wybudowałam ten domek- powiedziała.
- A nie możecie się pogodzić i razem się bawić?- spytałam.
- Nie, bo ona już się taka urodziła- odparła.

Dwaj chłopcy z Pszczółek rozmawiali o swoich zabawkach:
B: Daj mi tego Gormita na jeden dzień do domu, jutro ci przyniosę.
J: Nie dam, nie dzisiaj.
B: A kiedy? Jak będę stary?

Podczas zabawy i wróżb andrzejkowych dzieci z grupy "Aniołki" przebijały serce z imieniem przyszłego wybranka/wybranki. Hubercik, znany w grupie z podrywania dziewczyn, wylosował imię dziewczynki - innej niż jego koleżanki. "No tak, przecież Hubert lubi dziewczyny"- krótko spuentowała to Nikola :)

W przedszkolu zawitał leśniczy, który opowiadał dzieciom m.in. o darach jesieni- owocach, warzywach. Ich zdjęcia pokazywał na slajdach, a dzieci głośno je nazywały. W pewnym momencie pojawiło się również zdjęcie grzybów.Wówczas jedno z dzieci, przekrzykując inne, oznajmiło: Ja wiem co to jest! To są halucyny.

Ciocia Marzenka do dziecka bawiącego się w basenie z piłkami: Maks nie szalej tak.
Maks: Ja nie szale ciocia.

Po urodzinach Stasia, Julia opowiadała jak się bawiła na przyjęciu. Jedna z cioć zapytała ją skąd na to miała tyle energii, a Jula mówiąc wierszem odpowiedziała tak: Energia z serca jest, bo tak w wierszu jest, Energia z serca jest, bo tak właśnie chcesz.

Przedszkolaki z grupy Misiaczków bawiły się na placu zabaw niedaleko drzewka owocowego, na którym pojawiły się mszyce. Jeden z chłopców spytał ciocię co to za "robaki" siedzą na gałązkach.
- Ciocia ja wiem, to są szmyce- odpowiedziała szybko Julita.

W grupie Misiaczków Dawid K. zażyczył sobie od cioci całusa za prawidłowo wykonane zadanie. Ciocia odpowiedziała mu, że całusa owszem, da, ale po zakończeniu pracy. Chwilę później Dawid przyniósł książkę, pokazał ją cioci, po czym uzyskawszy pochwałę, zapytał: A całunek to gdzie?

W grupie Misiaczków padło pytanie: Co to jest ślub?
Julka Sz: To tam, gdzie się żenią mąż z żoną.
Pola: To wtedy, jak ktoś jest zakochany, patrzy na drugiego i mówi: O rety!
Dawid K: Ślub to znaczy złapać się za ręce i całować.

Grupa kolorowała obrazek według kodu liczbowego. Już na samym początku dzieci zauważyły, że brakuje pól z numerem 6. Wytłumaczyłam, że to zapewne pomyłka w druku. Kacper R. przytaknął mi: Tak, na pewno się pomylili, a Kuba na to: No, pomylili się, tylko pieniądze to umią brać.

Inez z grupy Aniołki powiedziała do jednego z chłopców: Wiesz, kręgosłup mnie boli. To od twojego gadania mnie tak boli.

Jula z grupy Misiaczki rozmawiała z dziećmi o karach:
J.: W żłobku to były okropne kary, a ciocie tak głośno krzyczały, że wszystkie ptaki wkoło pozdychały.
C.: A były jeszcze jakieś inne kary?
J.: Tak, jak dziecko było niegrzeczne, to musiało iść samo do lasu, bez jedzenia i picia.
C: A skąd wiedziało jak trafić do lasu?
J.: No jak to skąd? Ciocia dawała im mapę!

W naszym przedszkolu miała miejsce wizyta duszpasterska. Kiedy dzieci schodziły się do sali zbiorczej, jedno z nich dostrzegło na korytarzu księdza i wykrzyknęło: O księdz już idzie!

Jednemu z chłopców porysował się samochodzik. Kiedy to zauważył, wykrzyknął do kolegi: Patrz samochód się zrysał.

Marcel N. z Misiaczków zaczął kichać. Na pytanie: Czemu tak kichasz?, odpowiedział: Ciocia, bo ja mam alergię na ludzi.

Dzieci zostały poproszone o narysowanie czegoś, co mogłyby podarować babci i dziadkowi, czegoś, co oboje lubią (mogła to być jakaś rzecz lub czynność). Po chwili ze swoim rysunkiem (paczka papierosów i coś wyglądającego jak czworonożny pająk) przyszedł Maks, pokazując go powiedział: Ciocia, ja nie wiem co jeszcze mogę narysować, bo dziadek to tylko papierosy lubi, a babcia koty.

Julia Sz. z grupy Misiaczków w czasie zajęć z języka angielskiego, po kilku minutach ich trwania, powiedziała: Ciocia, jak nie wiesz, że dzieci się męczą, to prowadź logopedię. Dzieci muszą mieć krótkie zajęcia.
Tego samego dnia Julka powiedziała również: Wiem co trzeba zrobić, żeby dzieci były grzeczne, trzeba krzyczeć, ale w małych ilościach, żeby nie bolało gardło.

Julia Sz. z grupy Misiaczków powiedziała: W domu ja sama popełniam błędy, a rodzice mi wybaczają i kocham ich za to, że mi wybaczają.

Kacper przypadkowo zderzył się z Kubą, usiłował go przeprosić, ale z kiepskim skutkiem. Wówczas podszedł do mnie i poskarżył się: Ciocia powiedz coś Kubie, bo wiesz, ja go uderzyłem niechcący i chciałem go przeprosić, a on nie chce łapy dać na zgodę ani nic.

Julia z grupy Misiaczki przyniosła swój rysunek (sylwetka dziewczynki- do ramion, po obu jej stronach cienkie niebieskie pasy) i pokazując mi go powiedziała: To dziewczynka, która pozuje do zdjęcia, a to jest woda, bo ona na tle jeziora pozuje.
Zapytałam: A dlaczego nad jej głową jest tyle serduszek?
Jula rezolutnie odpowiedziała: Bo one pokazują, że ona bardzo lubi mieć zdjęcia.

Kacper w czasie trwania zajęć z j. angielskiego usiadł na krzesełku pobrudzonym farbą i poplamił lekko swoją bluzę. Cichutko wstał z miejsca, podszedł do mnie i zmartwiony szeptem powiedział: Ciocia, dzisiaj po przedszkolu idę na Wysoką do logopedy i mam się nie pobrudzić. Jak mama to zobaczy, to mnie zastrzeli.

Na zajęciach bibliotecznych ze strony prowadzącej pada szereg pytań o treść bajek. Kiedy na jedno z nich nikomu nie udaje się odpowiedzieć, Kacper zrezygnowanym głosem mruczy pod nosem: No tak, teraz to już tor przeszkód się zaczyna.

Kiedy dwaj chłopcy otrzymali karę za nieodpowiednie zachowanie, podeszła do nich Patrycja, rozłożyła na boki ręce i tonem mentora powiedziała do nich: No wiecie, wy już za rok idziecie do pierwszej klasy, a tam już trzeba coś sobą reprezentować. Tam nie ma tak lekko. Źle się zachowacie i dostaniecie taką uwagę w notesiku, a potem będzie wam bardzo wstyd.

Do płaczącego Oskara, któremu trudno było się zaadaptować w przedszkolu podszedł Kacper i zaczął go pocieszać: Nie płacz, w przedszkolu jest fajnie, dużo się bawimy, ciocie są miłe i nawet ciężkich kar nie dawają,...

Zapłakany Bartuś przyszedł wyjaśnić powód swoich łez. Z ich powodu ciężko było zrozumieć co mówi. W końcu wyjaśnił: Bo ja podrzyłem Igorowi gazetkę, ale przeprosiłem, przeprosiłem, ale on i tak się obraził.