Przedszkole SPSK w Piotrkowie Trybunalskim: Pożegnanie absolwentów.

niedziela, 30 czerwca 2013

Pożegnanie absolwentów.

Pożegnalny poczęstunek przygotowany przez wychowawczynie Delfinków.

Ubiegły tydzień był czasem intensywnych przygotowań do uroczystości zakończenia roku szkolnego, a tym samym pożegnania absolwentów naszego przedszkola. W środę w grupie Delfinków odbyło się ostatnie zebranie z rodzicami, niektórzy z nich współpracowali z nami niemal od 4 lat, a więc od początku istnienia naszej placówki.

W czwartek przygotowałyśmy dla starszaków słodki poczęstunek, w czasie którego wspominaliśmy wydarzenia minionego roku szkolnego i początki uczęszczania dzieci do przedszkola.

Jedno z ostatnich grupowych zdjęć Delfinków.

W piątek odbyło się uroczyste pożegnanie wszystkich absolwentów, również tych z młodszych grup: Krasnoludków, Pszczółek, Aniołków i Muchomorków. Występ dzieci rozpoczął się tradycyjnym polonezem zatańczonym przez Delfinki, a zakończył układem tanecznym nawiązującym do kina niemego, wykonanym przez Aniołki i Muchomorki. Recytację wierszy przygotowały wspólnie Delfinki, Krasnoludki i Pszczółki. Po nich wychowawczynie wszystkich grup wspólnie odczytały życzenia skierowane do dzieci.

Po części artystycznej, wychowawczynie grup wręczyły przedszkolakom pamiątkowe dyplomy i książki. Dzieci otrzymały też małą doniczkę z niezapominajką, która ma im przypominać chwile spędzone z ukochanymi ciociami.

Dla wielu rodziców niespodzianką były wręczone przez Panią Dyrektor Podziękowania, które stanowią nasz dowód wdzięczności za szczególne zaangażowanie w pracę na rzecz przedszkola. Nieoczekiwanym punktem programu uroczystości okazało się również wręczenie nagród rzeczowych dzieciom, które kilka miesięcy wcześniej wzięły udział w konkursach plastycznych Ferie zimowe nad Pilicą i Święci polscy dumą narodu. Wszystkim laureatom jeszcze raz gorąco gratulujemy.

Po zakończeniu uroczystości, rodzice Delfinków zaprosili dzieci z tej grupy na słodki, pożegnalny poczęstunek, którego największą atrakcją był tort z motywem delfinka i szampan. Przedszkolaki w geście podziękowania wzniosły toast za rodziców i odśpiewały im Sto lat.

W imieniu swoim i pozostałych wychowawczyń pragnę złożyć rodzicom naszych absolwentów serdeczne podziękowania za:

całoroczną współpracę,
pomoc w przygotowaniu uroczystości zakończenia roku szkolnego,
przygotowanie pożegnalnego poczęstunku w grupie Delfinków,
wszystkie ciepłe słowa pożegnania i życzenia, które otrzymałyśmy.

Szczególne podziękowanie składamy również Cioci Grażynce, która pomogła nam przygotować układ poloneza i koordynowała jego wykonanie w czasie uroczystości. Efekt zachwycił nas wszystkich.

Absolwenci z grupy Pszczółki i Krasnoludki.

Układ taneczny w wykonaniu Muchomorków i Aniołków.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Wspieramy akcję:

Nasi podopieczni i ich rodziny już lata wspomagają nas w zbiórce nakrętek. Pomogło to w sfinansowaniu zakupu wózka inwalidzkiego dla niepełnosprawnego chłopca. Teraz zbieramy nakrętki i makulaturę, by móc w zamian otrzymać sprzęt dydaktyczny dla naszej placówki. PROSIMY, PRZYŁĄCZCIE SIĘ DO NAS.

Trzy lata temu nasza placówka dokonała Adopcji Serca- zebraną co miesiąc kwotę 60 złotych przekazujemy siostrom zakonnym opiekującym się dziećmi w Nairobi. Nasze pieniążki pokrywają miesięczny koszt nauki i wyżywienia chłopca- Benedicta Kiogory.
Drodzy Rodzice, dziękujemy Wam za Waszą szczodrość i okazane temu chłopcu serce.

Uczestniczymy w programie Bezpieczny Przejazd. Zachęcamy Rodziców do odwiedzenia strony http://www.bezpieczny-przejazd.pl/, na której można znaleźć informacje na temat projektu, filmy i gry dydaktyczne oraz kolorowanki dla dzieci związane z projektem.

Zabawne powiedzonka i sytuacje z życia przedszkolnego naszych podopiecznych

Zapytałam dzieci co im się najbardziej podobało w spotkaniu z żołnierzami a Stasio, maja na myśli fantoma, odpowiedział na to: Wszystko i nieżywy człowiek. No ten bez rąk i nóg.

W czasie zabaw w sali Fiołków, dzieci często wbiegały do szatni. Kiedy poprosiłam je o powrót do sali, wróciły do niej, ale po chwili jedna z trzyletnich dziewczynek poszła do przylegającej do szatni łazienki.
- Lenko, wróć do sali- poprosiłam sądząc, że dziewczynka poszła do szatni.
- Ciociu, ja w ubikacji jestem- odpowiedziała dziewczynka. Po chwili przyszła do sali, podeszła do mnie i poważnie oznajmiła:
- Ciociu, jak ja w ubikacji jestem, to ty nie powinnaś mnie wołać, bo ja się wtedy spieszę, bo nie wiem czego chcesz, a wiesz jak ja się spieszę, to to niezdrowe jest, wszystko mi z rączek leci i w ogóle.

Kacper F. po skończeniu pracy plastycznej:
- Ładnie mi wyszło, prawda ciocia? To była bułka z dżemem.
Na to Gerard:
- Nie mówi się "bułka z dżemem", tylko "bułka z masłem".
Julek na to:
- No, niemądry jesteś, mówi się "bułka z masłem", ale ja też lubię z dżemem.

Kacperek przy przebieraniu:
-Mama mi takie nowe rajtuzki kupiła.
- Ładne- odpowiedziałam.
- No, zdolniacha ta moja mama- podsumował.

W czasie rozmowy z maluchami o zasadach bezpieczeństwa:
Pan: Czy można przyjmować słodycze od obcych?
Dzieci: Nie, bo mogą być zatrute.
P: A czy można przyjąć np. telefon? To przecież nie jest do jedzenia.
Agatka: Nie można, bo on ma takie małe śrubeczki i jak małe dzieci połkną, to mogą im zaszkodzić.

W jednej z rozmów starszaków na temat zbliżającej się nauki w pierwszej klasy:
Bartek do Julii: Jak nie będziesz się uczyć, to będziesz machać łopatą, a jak będziesz się uczyć, to będziesz mówić tym co machają, żeby machali szybciej.

W czasie jednego z przedstawień, jego główny bohater zadawał napotkanej zakonnicy różnego rodzaju pytania (Gdzie mieszkają myszy? Czy Bóg mnie kocha, kiedy popełniam grzech?, itd.). Dzieci próbowały oczywiście odpowiadać przynajmniej na niektóre z nich. W pewnym momencie padło pytanie: Kto jest najważniejszy na świecie? Na to, Bartuś- jeden z Delfinków, bez zastanowienia odkrzyknął: Ciocia!!

Jedno z dzieci nosi gorset. Pozostałe przedszkolaki były bardzo ciekawe czemu służy jego noszenie. Kiedy wyjaśniłam, że nosi się go po to, by dziecko nie miało krzywego kręgosłupa, Ala podsumowała to stwierdzeniem na temat swojego braciszka: Adasiowi przydałaby się taka bluzeczka, bo krzywo siedzi i brzydkie szlaczki pisze.

Jedna z dziewczynek przyszła do mnie by, poskarżyć się na swoją koleżankę:
- Ona chce rządzić, a to ja sobie wybudowałam ten domek- powiedziała.
- A nie możecie się pogodzić i razem się bawić?- spytałam.
- Nie, bo ona już się taka urodziła- odparła.

Dwaj chłopcy z Pszczółek rozmawiali o swoich zabawkach:
B: Daj mi tego Gormita na jeden dzień do domu, jutro ci przyniosę.
J: Nie dam, nie dzisiaj.
B: A kiedy? Jak będę stary?

Podczas zabawy i wróżb andrzejkowych dzieci z grupy "Aniołki" przebijały serce z imieniem przyszłego wybranka/wybranki. Hubercik, znany w grupie z podrywania dziewczyn, wylosował imię dziewczynki - innej niż jego koleżanki. "No tak, przecież Hubert lubi dziewczyny"- krótko spuentowała to Nikola :)

W przedszkolu zawitał leśniczy, który opowiadał dzieciom m.in. o darach jesieni- owocach, warzywach. Ich zdjęcia pokazywał na slajdach, a dzieci głośno je nazywały. W pewnym momencie pojawiło się również zdjęcie grzybów.Wówczas jedno z dzieci, przekrzykując inne, oznajmiło: Ja wiem co to jest! To są halucyny.

Ciocia Marzenka do dziecka bawiącego się w basenie z piłkami: Maks nie szalej tak.
Maks: Ja nie szale ciocia.

Po urodzinach Stasia, Julia opowiadała jak się bawiła na przyjęciu. Jedna z cioć zapytała ją skąd na to miała tyle energii, a Jula mówiąc wierszem odpowiedziała tak: Energia z serca jest, bo tak w wierszu jest, Energia z serca jest, bo tak właśnie chcesz.

Przedszkolaki z grupy Misiaczków bawiły się na placu zabaw niedaleko drzewka owocowego, na którym pojawiły się mszyce. Jeden z chłopców spytał ciocię co to za "robaki" siedzą na gałązkach.
- Ciocia ja wiem, to są szmyce- odpowiedziała szybko Julita.

W grupie Misiaczków Dawid K. zażyczył sobie od cioci całusa za prawidłowo wykonane zadanie. Ciocia odpowiedziała mu, że całusa owszem, da, ale po zakończeniu pracy. Chwilę później Dawid przyniósł książkę, pokazał ją cioci, po czym uzyskawszy pochwałę, zapytał: A całunek to gdzie?

W grupie Misiaczków padło pytanie: Co to jest ślub?
Julka Sz: To tam, gdzie się żenią mąż z żoną.
Pola: To wtedy, jak ktoś jest zakochany, patrzy na drugiego i mówi: O rety!
Dawid K: Ślub to znaczy złapać się za ręce i całować.

Grupa kolorowała obrazek według kodu liczbowego. Już na samym początku dzieci zauważyły, że brakuje pól z numerem 6. Wytłumaczyłam, że to zapewne pomyłka w druku. Kacper R. przytaknął mi: Tak, na pewno się pomylili, a Kuba na to: No, pomylili się, tylko pieniądze to umią brać.

Inez z grupy Aniołki powiedziała do jednego z chłopców: Wiesz, kręgosłup mnie boli. To od twojego gadania mnie tak boli.

Jula z grupy Misiaczki rozmawiała z dziećmi o karach:
J.: W żłobku to były okropne kary, a ciocie tak głośno krzyczały, że wszystkie ptaki wkoło pozdychały.
C.: A były jeszcze jakieś inne kary?
J.: Tak, jak dziecko było niegrzeczne, to musiało iść samo do lasu, bez jedzenia i picia.
C: A skąd wiedziało jak trafić do lasu?
J.: No jak to skąd? Ciocia dawała im mapę!

W naszym przedszkolu miała miejsce wizyta duszpasterska. Kiedy dzieci schodziły się do sali zbiorczej, jedno z nich dostrzegło na korytarzu księdza i wykrzyknęło: O księdz już idzie!

Jednemu z chłopców porysował się samochodzik. Kiedy to zauważył, wykrzyknął do kolegi: Patrz samochód się zrysał.

Marcel N. z Misiaczków zaczął kichać. Na pytanie: Czemu tak kichasz?, odpowiedział: Ciocia, bo ja mam alergię na ludzi.

Dzieci zostały poproszone o narysowanie czegoś, co mogłyby podarować babci i dziadkowi, czegoś, co oboje lubią (mogła to być jakaś rzecz lub czynność). Po chwili ze swoim rysunkiem (paczka papierosów i coś wyglądającego jak czworonożny pająk) przyszedł Maks, pokazując go powiedział: Ciocia, ja nie wiem co jeszcze mogę narysować, bo dziadek to tylko papierosy lubi, a babcia koty.

Julia Sz. z grupy Misiaczków w czasie zajęć z języka angielskiego, po kilku minutach ich trwania, powiedziała: Ciocia, jak nie wiesz, że dzieci się męczą, to prowadź logopedię. Dzieci muszą mieć krótkie zajęcia.
Tego samego dnia Julka powiedziała również: Wiem co trzeba zrobić, żeby dzieci były grzeczne, trzeba krzyczeć, ale w małych ilościach, żeby nie bolało gardło.

Julia Sz. z grupy Misiaczków powiedziała: W domu ja sama popełniam błędy, a rodzice mi wybaczają i kocham ich za to, że mi wybaczają.

Kacper przypadkowo zderzył się z Kubą, usiłował go przeprosić, ale z kiepskim skutkiem. Wówczas podszedł do mnie i poskarżył się: Ciocia powiedz coś Kubie, bo wiesz, ja go uderzyłem niechcący i chciałem go przeprosić, a on nie chce łapy dać na zgodę ani nic.

Julia z grupy Misiaczki przyniosła swój rysunek (sylwetka dziewczynki- do ramion, po obu jej stronach cienkie niebieskie pasy) i pokazując mi go powiedziała: To dziewczynka, która pozuje do zdjęcia, a to jest woda, bo ona na tle jeziora pozuje.
Zapytałam: A dlaczego nad jej głową jest tyle serduszek?
Jula rezolutnie odpowiedziała: Bo one pokazują, że ona bardzo lubi mieć zdjęcia.

Kacper w czasie trwania zajęć z j. angielskiego usiadł na krzesełku pobrudzonym farbą i poplamił lekko swoją bluzę. Cichutko wstał z miejsca, podszedł do mnie i zmartwiony szeptem powiedział: Ciocia, dzisiaj po przedszkolu idę na Wysoką do logopedy i mam się nie pobrudzić. Jak mama to zobaczy, to mnie zastrzeli.

Na zajęciach bibliotecznych ze strony prowadzącej pada szereg pytań o treść bajek. Kiedy na jedno z nich nikomu nie udaje się odpowiedzieć, Kacper zrezygnowanym głosem mruczy pod nosem: No tak, teraz to już tor przeszkód się zaczyna.

Kiedy dwaj chłopcy otrzymali karę za nieodpowiednie zachowanie, podeszła do nich Patrycja, rozłożyła na boki ręce i tonem mentora powiedziała do nich: No wiecie, wy już za rok idziecie do pierwszej klasy, a tam już trzeba coś sobą reprezentować. Tam nie ma tak lekko. Źle się zachowacie i dostaniecie taką uwagę w notesiku, a potem będzie wam bardzo wstyd.

Do płaczącego Oskara, któremu trudno było się zaadaptować w przedszkolu podszedł Kacper i zaczął go pocieszać: Nie płacz, w przedszkolu jest fajnie, dużo się bawimy, ciocie są miłe i nawet ciężkich kar nie dawają,...

Zapłakany Bartuś przyszedł wyjaśnić powód swoich łez. Z ich powodu ciężko było zrozumieć co mówi. W końcu wyjaśnił: Bo ja podrzyłem Igorowi gazetkę, ale przeprosiłem, przeprosiłem, ale on i tak się obraził.

niedziela, 30 czerwca 2013

Pożegnanie absolwentów.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Liczba odwiedzjących

Subskrybuj