Przedszkole SPSK w Piotrkowie Trybunalskim: kwietnia 2014

poniedziałek, 28 kwietnia 2014

Dzień Marchewki

Lubicie marchewkę? Fiołki lubią, nawet bardzo. W ramach świętowania Dnia Ziemi, postanowiliśmy urządzić sobie Dzień Marchewki. Stosownie do okazji przedszkolaki postarały się, by ich garderoba zawierała pomarańczowy akcent. Pojawiły się więc marchewkowe koszulki, rajstopki, bluzy, spodnie, a nawet gumki i spinki do włosów. Nasze zajęcia rozpoczęła rozmowa o tym, jak zbudowana jest marchewka i dlaczego należy ją jeść. Później bawiliśmy się w poszukiwanie rzeczy koloru pomarańczowego. Po zabawie, przedszkolaki usiadły przy stolikach i rozpoczęła się marchewkowa degustacja. Jedząc marchew pokrojoną w plastry, dzieci przyglądały się, jak ich koledzy i koleżanki ścierały na tarce marchew i jabłko, by przygotować pyszną, lekko słodką surówkę. Efekt końcowy ich pracy zniknął z talerzyków bardzo szybko.

Kolejnym etapem marchewkowego świętowania było przygotowanie naturalnego soku, którego głównym składnikiem było nasze pomarańczowe warzywo. Aby smak napoju był ciekawszy, do naszej sokowirówki wrzuciliśmy także kilka kawałków pomarańczy i jabłka. Jeszcze tylko dekoracja oraz soczyście zielona słomka, i soczek gotowy. Dla porównania, dzieci wypiły także ten butelkowany, który kupiliśmy w sklepie. Rezultat naszej pracy był nieco mniej słodki, ale równie smaczny.

Kończąc zajęcia o marchewce, dzieci pomalowały farbami kontur marchewki. Przy tej okazji dowiedziały się, jakie kolory należy ze sobą połączyć, by uzyskać barwę pomarańczową. Na pamiątkę otrzymały także broszurki z kolorowankami i znaczki z Kubusiem- misiem, który uwielbia pić marchewkowe soki.

Jak oceniacie nasz Dzień Marchewki? Nam przyniósł on wiele radości

Anna Augustyniak

niedziela, 27 kwietnia 2014

Kanonizacja Jana Pawła II

W minioną niedzielę odbyła się msza kanonizacyjna, w trakcie której papież Jan Paweł II został ogłoszony świętym. Postać papieża- Polaka jest bliska także naszym przedszkolakom. W minionym tygodniu na korytarzu naszego przedszkola pojawiła się gazetka poświęcona Karolowi Wojtyle. Dzieci, wspólnie z wychowawcami przygotowały również przepiękne prace plastyczne. Na zajęciach przypominały sobie wydarzenia dotyczące pontyfikatu Jana Pawła II, obejrzały też przedstawienie kukiełkowe Teatru Pinokio Jak Karolek został papieżem.

Anna Augustyniak

„Aniołki” z wizytą w Komendzie Miejskiej PSP w Piotrkowie Tryb.

Jednym z celów podstawy programowej jest wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo swoje oraz innych. Aby przybliżyć dzieciom zawód, który niewątpliwie wpisuje się w służbę drugiemu człowiekowi, dzieci z grupy „Aniołki” wybrały się z wizytą do Komendy Miejskiej PSP w Piotrkowie Tryb. Celem wycieczki było poznanie pracy strażaków, kształtowanie świadomości znaczenia i charakteru pracy strażaków, zapoznanie się z wyposażeniem wozów oraz kształtowanie właściwych zasad zachowania w miejscach publicznych. Dzieci mogły również doskonalić, pogłębiać, zdobywać nową wiedzę o otaczającym nas świecie. Po przybyciu dzieci zostały niezwykle gościnnie przyjęte przez Panów Strażaków, którzy bardzo ciekawie opowiadali o swojej pracy, o akcjach w jakich brali udział. „Aniołki” dowiedziały się, że strażacy nie tylko gaszą pożary ale również pomagają w czasie powodzi, usuwają skutki wypadków samochodowych czy sprzątają połamane przez wichury drzewa.

Dzieci mogły zobaczyć różne wozy strażackie, wraz z całym wyposażeniem, sprzęt gaśniczy i strój w jaki strażacy ubierają się do akcji. Z pomocą panów strażaków dzieci wsiadały do samochodów, przymierzały maskę przeciwgazową, ogromne buty strażackie, hełm, trzymały narzędzia służące w akcjach. Na zewnątrz odbywały się akurat ćwiczenia ratownicze strażaków, na wysokości, które dzieci oglądały z zapartym tchem.

Po takiej wycieczce, pełnej wrażeń „Aniołki” zgodnie przyznały, że ten zawód bardzo im się podoba, a niejedno dziecko w przyszłości chciałoby zostać strażakiem.

Marzena Pawełczyk

niedziela, 20 kwietnia 2014

Święta Wielkanocne

Już za chwile nasze przedszkolaki, wspólnie ze swymi rodzinami będą celebrować najstarsze i najważniejsze święto chrześcijańskie upamiętniające Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Do tego momentu dzieci przygotowały się poprzez uczestnictwo w rekolekcjach, zajęcia o zwyczajach wielkanocnych, naukę piosenek o kolorowych pisankach, przygotowanie palemek i tradycyjnych kartek z życzeniami dla swych najbliższych, udział w Śniadanku Wielkanocnym, a także poprzez przygotowanie Wielkanocnego Kiermaszu, który pomoże nam udekorować nasze świąteczne stoły.

Życząc Wszystkim Przedszkolakom i ich Rodzinom Radosnych Świąt Wielkiej Nocy, zapraszamy do obejrzenia zdjęć wykonanych, miedzy innymi, w czasie naszych Wielkanocnych Śniadanek.

A. Augustyniak

Stokrotki

Słoneczniki

Aniolki

Ozdoby wykonane przez Aniolki

Fiołki

Fiołki ze swymi palemkami.

Kartki wykonane przez Fiołki z resztek tapet ściennych. Efekt jest ciekawy:)

MAKI

Maczki w czasie Wielkanocnego Śniadanka świętowały także urodziny dwóch swoich koleżanek: Julii Pabich i Julii Szafrańskiej. Grupa zaśpiewała im gromkie "Sto lat". Zabawnym akcentem spotkania był Śmigus Dyngus w wykonaniu cioci Ani Włóki.

Kartki wykonane przez dzieci.

Wspieramy akcję:

Nasi podopieczni i ich rodziny już lata wspomagają nas w zbiórce nakrętek. Pomogło to w sfinansowaniu zakupu wózka inwalidzkiego dla niepełnosprawnego chłopca. Teraz zbieramy nakrętki i makulaturę, by móc w zamian otrzymać sprzęt dydaktyczny dla naszej placówki. PROSIMY, PRZYŁĄCZCIE SIĘ DO NAS.

Trzy lata temu nasza placówka dokonała Adopcji Serca- zebraną co miesiąc kwotę 60 złotych przekazujemy siostrom zakonnym opiekującym się dziećmi w Nairobi. Nasze pieniążki pokrywają miesięczny koszt nauki i wyżywienia chłopca- Benedicta Kiogory.
Drodzy Rodzice, dziękujemy Wam za Waszą szczodrość i okazane temu chłopcu serce.

Uczestniczymy w programie Bezpieczny Przejazd. Zachęcamy Rodziców do odwiedzenia strony http://www.bezpieczny-przejazd.pl/, na której można znaleźć informacje na temat projektu, filmy i gry dydaktyczne oraz kolorowanki dla dzieci związane z projektem.

Zabawne powiedzonka i sytuacje z życia przedszkolnego naszych podopiecznych

Zapytałam dzieci co im się najbardziej podobało w spotkaniu z żołnierzami a Stasio, maja na myśli fantoma, odpowiedział na to: Wszystko i nieżywy człowiek. No ten bez rąk i nóg.

W czasie zabaw w sali Fiołków, dzieci często wbiegały do szatni. Kiedy poprosiłam je o powrót do sali, wróciły do niej, ale po chwili jedna z trzyletnich dziewczynek poszła do przylegającej do szatni łazienki.
- Lenko, wróć do sali- poprosiłam sądząc, że dziewczynka poszła do szatni.
- Ciociu, ja w ubikacji jestem- odpowiedziała dziewczynka. Po chwili przyszła do sali, podeszła do mnie i poważnie oznajmiła:
- Ciociu, jak ja w ubikacji jestem, to ty nie powinnaś mnie wołać, bo ja się wtedy spieszę, bo nie wiem czego chcesz, a wiesz jak ja się spieszę, to to niezdrowe jest, wszystko mi z rączek leci i w ogóle.

Kacper F. po skończeniu pracy plastycznej:
- Ładnie mi wyszło, prawda ciocia? To była bułka z dżemem.
Na to Gerard:
- Nie mówi się "bułka z dżemem", tylko "bułka z masłem".
Julek na to:
- No, niemądry jesteś, mówi się "bułka z masłem", ale ja też lubię z dżemem.

Kacperek przy przebieraniu:
-Mama mi takie nowe rajtuzki kupiła.
- Ładne- odpowiedziałam.
- No, zdolniacha ta moja mama- podsumował.

W czasie rozmowy z maluchami o zasadach bezpieczeństwa:
Pan: Czy można przyjmować słodycze od obcych?
Dzieci: Nie, bo mogą być zatrute.
P: A czy można przyjąć np. telefon? To przecież nie jest do jedzenia.
Agatka: Nie można, bo on ma takie małe śrubeczki i jak małe dzieci połkną, to mogą im zaszkodzić.

W jednej z rozmów starszaków na temat zbliżającej się nauki w pierwszej klasy:
Bartek do Julii: Jak nie będziesz się uczyć, to będziesz machać łopatą, a jak będziesz się uczyć, to będziesz mówić tym co machają, żeby machali szybciej.

W czasie jednego z przedstawień, jego główny bohater zadawał napotkanej zakonnicy różnego rodzaju pytania (Gdzie mieszkają myszy? Czy Bóg mnie kocha, kiedy popełniam grzech?, itd.). Dzieci próbowały oczywiście odpowiadać przynajmniej na niektóre z nich. W pewnym momencie padło pytanie: Kto jest najważniejszy na świecie? Na to, Bartuś- jeden z Delfinków, bez zastanowienia odkrzyknął: Ciocia!!

Jedno z dzieci nosi gorset. Pozostałe przedszkolaki były bardzo ciekawe czemu służy jego noszenie. Kiedy wyjaśniłam, że nosi się go po to, by dziecko nie miało krzywego kręgosłupa, Ala podsumowała to stwierdzeniem na temat swojego braciszka: Adasiowi przydałaby się taka bluzeczka, bo krzywo siedzi i brzydkie szlaczki pisze.

Jedna z dziewczynek przyszła do mnie by, poskarżyć się na swoją koleżankę:
- Ona chce rządzić, a to ja sobie wybudowałam ten domek- powiedziała.
- A nie możecie się pogodzić i razem się bawić?- spytałam.
- Nie, bo ona już się taka urodziła- odparła.

Dwaj chłopcy z Pszczółek rozmawiali o swoich zabawkach:
B: Daj mi tego Gormita na jeden dzień do domu, jutro ci przyniosę.
J: Nie dam, nie dzisiaj.
B: A kiedy? Jak będę stary?

Podczas zabawy i wróżb andrzejkowych dzieci z grupy "Aniołki" przebijały serce z imieniem przyszłego wybranka/wybranki. Hubercik, znany w grupie z podrywania dziewczyn, wylosował imię dziewczynki - innej niż jego koleżanki. "No tak, przecież Hubert lubi dziewczyny"- krótko spuentowała to Nikola :)

W przedszkolu zawitał leśniczy, który opowiadał dzieciom m.in. o darach jesieni- owocach, warzywach. Ich zdjęcia pokazywał na slajdach, a dzieci głośno je nazywały. W pewnym momencie pojawiło się również zdjęcie grzybów.Wówczas jedno z dzieci, przekrzykując inne, oznajmiło: Ja wiem co to jest! To są halucyny.

Ciocia Marzenka do dziecka bawiącego się w basenie z piłkami: Maks nie szalej tak.
Maks: Ja nie szale ciocia.

Po urodzinach Stasia, Julia opowiadała jak się bawiła na przyjęciu. Jedna z cioć zapytała ją skąd na to miała tyle energii, a Jula mówiąc wierszem odpowiedziała tak: Energia z serca jest, bo tak w wierszu jest, Energia z serca jest, bo tak właśnie chcesz.

Przedszkolaki z grupy Misiaczków bawiły się na placu zabaw niedaleko drzewka owocowego, na którym pojawiły się mszyce. Jeden z chłopców spytał ciocię co to za "robaki" siedzą na gałązkach.
- Ciocia ja wiem, to są szmyce- odpowiedziała szybko Julita.

W grupie Misiaczków Dawid K. zażyczył sobie od cioci całusa za prawidłowo wykonane zadanie. Ciocia odpowiedziała mu, że całusa owszem, da, ale po zakończeniu pracy. Chwilę później Dawid przyniósł książkę, pokazał ją cioci, po czym uzyskawszy pochwałę, zapytał: A całunek to gdzie?

W grupie Misiaczków padło pytanie: Co to jest ślub?
Julka Sz: To tam, gdzie się żenią mąż z żoną.
Pola: To wtedy, jak ktoś jest zakochany, patrzy na drugiego i mówi: O rety!
Dawid K: Ślub to znaczy złapać się za ręce i całować.

Grupa kolorowała obrazek według kodu liczbowego. Już na samym początku dzieci zauważyły, że brakuje pól z numerem 6. Wytłumaczyłam, że to zapewne pomyłka w druku. Kacper R. przytaknął mi: Tak, na pewno się pomylili, a Kuba na to: No, pomylili się, tylko pieniądze to umią brać.

Inez z grupy Aniołki powiedziała do jednego z chłopców: Wiesz, kręgosłup mnie boli. To od twojego gadania mnie tak boli.

Jula z grupy Misiaczki rozmawiała z dziećmi o karach:
J.: W żłobku to były okropne kary, a ciocie tak głośno krzyczały, że wszystkie ptaki wkoło pozdychały.
C.: A były jeszcze jakieś inne kary?
J.: Tak, jak dziecko było niegrzeczne, to musiało iść samo do lasu, bez jedzenia i picia.
C: A skąd wiedziało jak trafić do lasu?
J.: No jak to skąd? Ciocia dawała im mapę!

W naszym przedszkolu miała miejsce wizyta duszpasterska. Kiedy dzieci schodziły się do sali zbiorczej, jedno z nich dostrzegło na korytarzu księdza i wykrzyknęło: O księdz już idzie!

Jednemu z chłopców porysował się samochodzik. Kiedy to zauważył, wykrzyknął do kolegi: Patrz samochód się zrysał.

Marcel N. z Misiaczków zaczął kichać. Na pytanie: Czemu tak kichasz?, odpowiedział: Ciocia, bo ja mam alergię na ludzi.

Dzieci zostały poproszone o narysowanie czegoś, co mogłyby podarować babci i dziadkowi, czegoś, co oboje lubią (mogła to być jakaś rzecz lub czynność). Po chwili ze swoim rysunkiem (paczka papierosów i coś wyglądającego jak czworonożny pająk) przyszedł Maks, pokazując go powiedział: Ciocia, ja nie wiem co jeszcze mogę narysować, bo dziadek to tylko papierosy lubi, a babcia koty.

Julia Sz. z grupy Misiaczków w czasie zajęć z języka angielskiego, po kilku minutach ich trwania, powiedziała: Ciocia, jak nie wiesz, że dzieci się męczą, to prowadź logopedię. Dzieci muszą mieć krótkie zajęcia.
Tego samego dnia Julka powiedziała również: Wiem co trzeba zrobić, żeby dzieci były grzeczne, trzeba krzyczeć, ale w małych ilościach, żeby nie bolało gardło.

Julia Sz. z grupy Misiaczków powiedziała: W domu ja sama popełniam błędy, a rodzice mi wybaczają i kocham ich za to, że mi wybaczają.

Kacper przypadkowo zderzył się z Kubą, usiłował go przeprosić, ale z kiepskim skutkiem. Wówczas podszedł do mnie i poskarżył się: Ciocia powiedz coś Kubie, bo wiesz, ja go uderzyłem niechcący i chciałem go przeprosić, a on nie chce łapy dać na zgodę ani nic.

Julia z grupy Misiaczki przyniosła swój rysunek (sylwetka dziewczynki- do ramion, po obu jej stronach cienkie niebieskie pasy) i pokazując mi go powiedziała: To dziewczynka, która pozuje do zdjęcia, a to jest woda, bo ona na tle jeziora pozuje.
Zapytałam: A dlaczego nad jej głową jest tyle serduszek?
Jula rezolutnie odpowiedziała: Bo one pokazują, że ona bardzo lubi mieć zdjęcia.

Kacper w czasie trwania zajęć z j. angielskiego usiadł na krzesełku pobrudzonym farbą i poplamił lekko swoją bluzę. Cichutko wstał z miejsca, podszedł do mnie i zmartwiony szeptem powiedział: Ciocia, dzisiaj po przedszkolu idę na Wysoką do logopedy i mam się nie pobrudzić. Jak mama to zobaczy, to mnie zastrzeli.

Na zajęciach bibliotecznych ze strony prowadzącej pada szereg pytań o treść bajek. Kiedy na jedno z nich nikomu nie udaje się odpowiedzieć, Kacper zrezygnowanym głosem mruczy pod nosem: No tak, teraz to już tor przeszkód się zaczyna.

Kiedy dwaj chłopcy otrzymali karę za nieodpowiednie zachowanie, podeszła do nich Patrycja, rozłożyła na boki ręce i tonem mentora powiedziała do nich: No wiecie, wy już za rok idziecie do pierwszej klasy, a tam już trzeba coś sobą reprezentować. Tam nie ma tak lekko. Źle się zachowacie i dostaniecie taką uwagę w notesiku, a potem będzie wam bardzo wstyd.

Do płaczącego Oskara, któremu trudno było się zaadaptować w przedszkolu podszedł Kacper i zaczął go pocieszać: Nie płacz, w przedszkolu jest fajnie, dużo się bawimy, ciocie są miłe i nawet ciężkich kar nie dawają,...

Zapłakany Bartuś przyszedł wyjaśnić powód swoich łez. Z ich powodu ciężko było zrozumieć co mówi. W końcu wyjaśnił: Bo ja podrzyłem Igorowi gazetkę, ale przeprosiłem, przeprosiłem, ale on i tak się obraził.